Mary en Nimoa bevielen eind april 2014 van hun eerste kind, Yané. Zij hoopten dat Yané thuis geboren zou worden, maar tijdens de weeën bleek dat er behoefte was aan een infuus om de weeën efficiënter te maken. Dat kan alleen in het ziekenhuis, dus belde ik de dienstdoend verloskundige om de medische verantwoording over de bevalling van Mary over te dragen. Ik had Mary en Nimoa vanaf 5 weken zwangerschap begeleid en was al acht uur bij hen thuis, nadat ’s nachts de vliezen waren gebroken.
Haptonomische ondersteuning thuis
Ik nam ze mee in mijn auto en leverde ze af bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Na het parkeren van mijn auto, trof ik vóór de deur van de verloskamer een verpleegkundige, die net de naam van Mary opplakte. Zij zei mij :”Mevrouw is nu van ons”. Ik liet me niet verleiden om met haar de discussie aan te gaan over die uitspraak. Over het zelfbeschikkingsrecht van een mens, of ze nu zwanger is, of barend, of over de medische verantwoordelijkheid, die in de zwangerschap en tijdens de geboorte bij mij lag en dat ik die had overgedragen aan de klinisch verloskundige, in dienst van het ziekenhuis. Het is een hot item, waarover het afgelopen jaar flink gediscussieerd is: wie is verantwoordelijk voor de barende moeder, wie moet de verantwoordelijkheid voor de zorg van het ongeboren kind opeisen? Mijn zorg lag bij Mary, Nimoa en hun kind en om hen ging ik de verloskamer binnen. Mary werd gevraagd om op het verlosbed te komen liggen om een hartfilmpje te maken, een gebruikelijke en veilige procedure. De klinisch verloskundige kwam binnen, begon over pijnstilling, maar dat was niet waar nu behoefte aan was. Het infuus werd geprikt en een neutrale vloestof (Nacl) aangehangen.
In contact met het kind
Mary wachtte anderhalf uur vergeefs op de weeënopwekkers. Inmiddels was de avondploeg in dienst en iedereen was druk bezig. Op mijn vraag ging de verpleegkundige overleggen en kwam de oxytocine aanhangen en korte tijd later de verloskundige, die haar excuses aanbood. In de middagdienst was dit door een communicatiefout tussen verloskundige en verpleegkundige vergeten. Al drie kwartier daarna kreeg Mary persdrang. Helaas was iedereen nog druk bezig en ik heb niet de bevoegdheid om in het ziekenhuis een inwendig onderzoek te doen, wanneer ik niet de medische verantwoordelijkheid draag. Het is nog steeds druk en weer moet Mary een tijd wachten. Uiteindelijk komt een jonge arts de verloskamer binnen. Zij vindt het blijkbaar moeilijk om iemand in verticale houding te onderzoeken en ik vraag Mary even plat op haar rug te gaan liggen. Zij heeft 9 centimeter ontsluiting en zal nog even de weeën over zich heen moeten laten komen. Als ik vraag of Mary weer mag gaan zitten krijg ik het antwoord dat er maar één kapitein op het schip kan zijn, maar zij gaat gelukkig wel overleggen met de dienstdoende verloskundige. De verloskundige is een echte wijze vrouw en besluit dat er helemaal niemand gaat leiden. Zij had allang gezien dat Mary en Nimoa heel goed hun eigen proces kunnen gaan, zonder daarbij door iemand gestuurd te worden.
Mary komt op mijn schoot zitten, een positie die ik normaal gesproken door de vader laat innemen, maar Nimoa is kleiner dan Mary en voelde zich in de voorbereiding in die positie niet prettig. Hij is meer op z’n plaats wanneer hij de mogelijkheid heeft om het kindje tijdens de geboorte ‘aan te pakken’. Buiten ons drieën is alleen nog de verpleegkundige aanwezig. Mary laat de persweeën passief over zich heen gaan totdat de verpleegkundige haartjes ziet en dit aan de verloskundige en arts-assistent laat weten. Zij komen snel daarop binnen en zijn toeschouwer van het geboorteproces, waarbij Mary hun kind nu ook actief persend ondersteunt op zijn weg naar buiten. De enige vraag die de klinisch verloskundige haar stelt is of ze ook wanneer het kindje naar buiten komt, zo gedoseerd wil blijven persen. Dit om te voorkomen dat Mary te snel hun kind naar buiten perst. Dat is Mary wel toevertrouwd. Zonder dat iemand instructies geeft, blijft zij volledig geconcentreerd met beide handen om haar kind, meedrukken met iedere wee. Als ze hoort dat de hartslag iets trager wordt besluit ze dat het genoeg is geweest. Ondanks de mededeling dat het kind nog rustig een volgende wee kan afwachten, perst ze hem naar buiten. Nimoa is even verbijsterd, maar wordt dan geholpen om, samen met de verloskundige, zijn zoon aan te pakken. Hieronder zie je de enorme concentratie en opluchting die daarop volgen. Yané is in heel goede conditie, op eigen wijze geboren.
“Waarom wij thuis wilden bevallen was voornamelijk om het op onze manier te kunnen doen, met ervaring in de buurt voor mogelijke complicaties, maar niet meer dan dat. Dit was ook onze grootste tegenhanger om naar het ziekenhuis te gaan. Helaas ontkwamen wij hier niet aan en werd onze verwachting inderdaad bevestigd. Met veel vreemde mensen om ons heen en verschillende meningen hebben wij ons niet constant op ons gemak gevoeld. Gelukkig kon Monique voor onze belangen opkomen en was er een erg vriendelijke en ervaren verloskundige die open stond voor onze wensen, waardoor wij uiteindelijk terug kunnen kijken op een geweldige bevalling.” Mary, Nimoa en Yané
Monique is één van de twee verloskundigen van Optima integrale geboortezorg.
Optima Integrale Geboorte zorg 
juli 29, 2014 om 7:16 am
Bij de bevalling van mijn twee, nu volwassen kinderen, zijn wij ook door Monique begeleid. Wat heel mooi was, dat er bij beide bevallingen (een thuis/ziekenhuis en één thuis in bad / op baarkruk) een sfeer ontstond van ontvankelijkheid voor nieuw leven in plaats van een gemedicaliseerd proces, waarbij het lijkt alsof er met ziekte omgegaan moet worden. Pijn werd getransformeerd tot het helpen banen van de weg voor je kindje. Het werd een feest in plaats van een strijd. En dat alles onder liefdevolle en zorgvuldige begeleiding van Monique. Mijn kinderen startten hun leven vanuit vertrouwen in plaats vanuit angst.